Ο ελάχιστος εαυτός

Ο ελάχιστος εαυτός, ο τρελός χορευτής, η κιβωτός των κινήσεων, ο ιχνηλάτης του βέγα.Το πιο ανυπάκουο απ'τα δυο φαντάσματα,εκείνο που είναι το ωμέγα του εγώ.Είδε την πρώτη μέρα που χάραξε -απ'όπου ξεκίνησαν όλα τα μυστήρια- γι'αυτό έχει γίνει βέβηλος κι άναρθρος κι αέρας αγιάτρευτος που κουνάει τα δόντια.Όταν φοβάται τα μαλλιά του αλλάζουνε και γίνονται τένοντες ζώου κυνηγημένου, βελόνες στο δάσος με τ'απόδημα πεύκα ή ακόμα και σώμα στις ράγες του τρένου.Κι ένώ μπορεί να αναγνωρίζει σπαράγματα δε λέει να ξεχωρίσει τη φρίκη απ'το φιρίκι.Λερώνει με τα πόδια του ψεύτη ουρανό και κλέβει από την κόλαση ότι του ανήκει. Ο ελάχιστος, λέμε, ο νασταλγός της αρχής, που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα.Ο ξενιστής των ονείρων, που αλλοιώνει τα σχήματα και αναγκάζει τον χώρο να παθαίνει ναυτία.Ο μονοσάνδαλος είλωτας, το άξαφνο ράγισμα, η πόλη που τα κτίριά τας δεν έχουν πόρτα.Η ένρινη φάλαινα, το κήτος του Ιωνά το άγριο κόχλασμα που ετοιμάζει τα χόρτα.Αυτός ο ελάχιστος, αυτός ο εαυτός, ίδιος με θόρυβο ψυγείου σε άδειο σπίτι που δένει αρμονικά με τους υπόλοιπους ήχους του σύμπαντος και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη.Παγώνει τον χρόνο, παγώνει το αίμα, δεν εξελίσσεται, δεν ερμηνεύει.Βουτάει τα δάχτυλα στο μέλι της ζωής και αυτιστικά θαρρείς για πάντα το αναδεύει.
Αυτός είναι ο ελάχιστος εαυτός μου!