Φωνάζω, κλαίω, ουρλιάζω, φοβαμαι. Ολα αυτα απο μέσα μου. Στους άλλους ειμαι μια δεκαπενταχρονη που γελαει, ψανεται και γενικα ειναι καλα στη ζωη της. Ανακαλυψε πως εχει εναν αδερφο περσυ το καλοκαιρι και τον γνωρισε. Ειχε μερικες σχεσεις στη ζωη της. Και ειναι καλα... είμαι ομως??? Εχω κρισεις πανικου, εχω καταθλιψη και δεν ειμαι καλα. Δεν μπορω ομως να το πω σε καποιον. Γιατι??? Γιατι η απαντηση που θα παρω απο καποιους θα ειναι: "Ελα μωρε αλλοι περνανε χειροτερα." ή " Ρε συ sorry, αλλα και γω δεν ξερω τι να σου πω." Θελω καποιον που πραγματικα να μπορει να με βοηθησει! Πολλα ζηταω ε? Ειναι βραδια που δεν κοιμαμαι γιατι εχω ενα αγχος και με κατακλυζει φοβος χωρις λογο βεβαια και απλα κλαιω και με ποιανουν κρισεις πανικου.Θελω να φωναξω αλλα δεν μπορω.
Καληνυχτα σας πλασματα της νυχτας. Και σας ευχομαι ποτε να μην το περασετε αυτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου