H αυλαία

Όλα μου φαίνονται διαφανα.. Σαν μια αυλαία που όλοι παρακολουθούν και παρακολουθούνται. Κάθομαι εδώ με μόνο φως αυτό από τα φωτάκια και τον υπολογιστή μου, ακούγοντας Radiohead. Επέστρεψα.. Ή μήπως όχι; Ξέρω τι θέλω και που πάω αλλά ποια είμαι;;; Αυτό το ερώτημα με βασσανίζει εδώ και πολύ καιρό. Θα δείξει... Από παντού βρέχει ερωτήσεις λες και δεν έχω ήδη αρκετές στο μυαλό μου. Σε ποια σχολή θα πας; Τι θα κάνεις με το μέλλον σου; μπλα μπλα μπλα... Αυτό που νοιάζεςι είναι ο εαυτός μου όχι το μέλλον μου! Με το κρασί μου, τα τσιγαρα μου, τη μουσική μου και τα βιβλία μου ψάχνω και ψάχνομαι... Νιώθω πως μεγαλώνουμε πολύ απότομα... Ο θάνατος ήρθε και χτύπησε τη πορτα της ζωής.. Αυτή του τα έδωσε ολα.. Και αυτός; Αυτος της εδωσε μονο πονο και θλιψη. Έχω ξαναβιώσει το θάνατο. Όμως αυτή τη φορά με άγγιξε λίγο παραπάνω. Νιώθω την απουσία έντονη, αλλά αντί να κλάψω ή να στεναχωρηθώ απλά ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι και μετα... κενό. Αυτό είναι το χειρότερο. Aλλά δεν πειράζει θα περάσει κι αυτό.. Νιώθω μετά το κενό όλα να γίνονται πιο έντονα. Αυτή είναι μαγεία.. Εύχομαι να μην έχεις σταματήσει να με διαβάζεις είναι το μόνο που δεν θέλω να σταματήσεις... Παλεύω με τον εαυτό μου για μενα...
Με αυτά σας καληνυχτίζω και... καλά ψαξίματα!